നിന്നില്‍ എന്നും വാചാലമാകുന്നു ഞാന്‍ മറ്റെന്തിനോ വേണ്ടി,
കണ്ട കാര്യങ്ങളില്‍ ഏറെ കൌതുകങ്ങള്‍ എന്നില്‍ ഉണര്ത്തിയിട്ടും
മനസ്സ് മന്ത്രിക്കുന്നുവല്ലോ ആ പഴയ രാഗഭംഗി.
ഏതോ മന്ദസ്മ്രിതിയില്‍ അടയുന്ന കുഞ്ഞിളം പൂക്കള്‍..
എന്നോടു ചൊല്ലി വെറുതെയല്ലേ ഈ സ്നേഹം...
..വെറുതെയല്ലേ ഈ തിടുക്കം..
ആഴത്തിലെതോ അമൃതം ചോരിയിച്ചുകൊണ്ടു
നില്‍ക്കുന്ന നിശീഥിനി .....
പാടുവതാരെ...കണ്കുളിര്‍ക്കെ നില്‍ക്കുവതാരെ
ശാന്തം.....മനസ്സിന് എന്നും ശാന്തം.
വെണ്‍മേഘമേ..നിന്നരികിലെ പൂവണിമെത്തയില്‍
വന്നു അണയും ഞാന്‍ എന്ന തിരിനാളം.
ചമയങ്ങളില്ലാതെ ,വേഷലാവണ്യമില്ലാതെ
മയങ്ങി നില്‍പ്പൂ ...കാത്തു നില്‍പ്പൂ
തുടിക്കുന്ന നാദമായ് ഞാന്‍ ഈ നിമിഷം.
വീണ്ടും ഉദിക്കുന്ന സൂര്യനെ നോക്കി
കണ്‍കളില്‍ പടരുന്ന കിരണങ്ങളില്‍ തട്ടി
ഞാന്‍ ചോല്ലെട്ടെയോ എന്‍ പ്രണയകാവ്യം മെല്ലെ മെല്ലെ...
